Z dokumentów archiwalnych wynika, że klub powstał w 1926 roku i jego pierwsza nazwa brzmiała: ROBOTNICZY KLUB SPORTOWY „DRUKARZ”. Dzięki zapałowi grupy działaczy, w wyniku długotrwałych starań, w marcu 1927 roku nastąpiło zatwierdzenie statutu klubu przez ówczesne władze miejskie.

Pierwszą sekcją wyczynową była – zorganizowana jeszcze przed zatwierdzeniem statutu – sekcja piłki nożnej, w której prym wiedli: Zenon Piwowarczyk, Roman Zasłonka, Teodor Keller, Wacław Kuczyński, bracia Ślusarczykowie, Henryk Jope, Jerzy Dyjas i wielu innych.

Klub rozrastał się stopniowo i w 1930 roku powstała sekcja kolarska, której liderem był Bolesław Jaszczuk. W kolejnych latach powstały następne sekcje sportowe i tak :
- w 1931 r. sekcja pływacka,
- w 1932 sekcja lekkoatletyczna, do której należeli m.in. Edward Bilski, Antoni Gniłko, Czesław Pograniczny,
- sekcja gier sportowych pod kierownictwem Tadeusza Michałowskiego,
- oraz sekcja tenisa stołowego, której przewodził Czesław Szymański.

W latach międzywojennych do aktywnych działaczy klubu należeli także Leon Smoleński, Aleksander Joczys, Aleksander Skrzyński, oraz Eugeniusz Muszyński.

W tym okresie brak własnego boiska i sprzętu niezwykle utrudniał działalność klubu. DRUKARZ zmuszony był więc, tułać się po boiskach administrowanych przez inne kluby, za których wynajęcie trzeba było płacić.

Nadszedł tragiczny wrzesień 1939 roku. Sportowcy DRUKARZA stanęli do walki w obronie niepodległości ojczyzny, biorąc również udział w walce podziemnej z okupantem. W tym niezwykle trudnym okresie część zawodników DRUKARZA nie zrezygnowało z działalności sportowej, uczestnicząc w nielegalnie rozgrywanych spotkaniach piłkarskich na terenie Warszawy i Piaseczna.

Po wyzwoleniu wśród dawnych działaczy odżyła myśl wznowienia działalności DRUKARZA. Grupa fanatyków opracowała plan reaktywowania klubu. Pierwsze władze w 1945 roku tworzyli: Leon Smoleński – prezes, Henryk Jope – wiceprezes ds. organizacyjnych, Wacław Kuczyński – wiceprezes ds. sportowych, Roman Zasłonka – sekretarz, Eugeniusz Muszyński – skarbnik oraz działacze: Jan Kubal, Tadeusz Dąbrowski, Jan Kolbus i Aleksander Skrzyński. To z ich inicjatywy powstały nowe sekcje: siatkówki żeńskiej i męskiej oraz koszykówki męskiej.

Na początku lat pięćdziesiątych, równocześnie z przeobrażeniami politycznymi i gospodarczymi w kraju, nastąpiły zmiany organizacyjne w sporcie. Wiele klubów rozwiązano, albo włączono do Zrzeszeń Sportowych. Tak stało się również z DRUKARZEM. Jednak w 1957 roku, w wyniku zachodzących przemian, reaktywowany został Związek Zawodowy Pracowników Poligrafii, a wraz z nim RKS DRUKARZ.

Założono wówczas 11 sekcji sportowych :
- piłki nożnej;
- szachową, której zespół występował w I lidze, a kolega Witkowski reprezentował Polskę na Olimpiadzie Szachowej w Monachium w 1958 roku;
- siatkówki kobiet, której zespół, kierowany przez Zofię Wojewódzką, zdobył Mistrzostwo Polski juniorek, a drużyna seniorek grała kilka lat w I lidze, natomiast zawodniczka Jakubowska występowała na Olimpiadzie w Tokio w 1964 roku;
- zapaśniczą w stylu wolnym;
- koszykówki kobiet, której zespół pomimo braku sali do treningów grał w I lidze;
- oraz pozostałe sekcje: siatkówki mężczyzn (II liga), pływania, brydżową, bokserską, tenisa stołowego (I liga) oraz lekkoatletyczną.

Założycielami sekcji zapaśniczej byli Andrzej Sroczyński, Witold Rejlich oraz Henryk Rogalski. Zapaśnicy zdobyli w 1966 roku Wicemistrzostwo Polski. Trzon reprezentacji Polski w 60% tworzyli w tym okresie zawodnicy DRUKARZA, a Wiesław Bocheński – wychowanek DRUKARZA – startował na Olimpiadzie w Meksyku. Barw klubowych bronili także Jerzy Bartus, Tadeusz Bednarek, Janusz Cieśliński, Marek Dzięcioł, oraz Antoni Smroczyński, którzy zdobywali tytuły Mistrzów Polski. Polskę w imprezach międzynarodowych reprezentowali również Zbigniew Dzięcioł, Marek Roszkiewicz, Dariusz Ćwikowski, Tadeusz Pasennik, Wiesław Iwaśko, czy Andrzej Kurek. Trenerami byli m.in. Tadeusz Trojanowski – złoty medalista IO w Rzymie w stylu wolnym i pierwszy w historii Polak, który zdobył medal IO w zapasach, 7-krotny mistrz Polski – a także Józef Wojtasik, który wcześniej prowadził kadrę narodową.

Brak własnego obiektu sportowego bardzo utrudniał działalność, w związku z czym kolejne Zarządy Klubu występowały wielokrotnie do ówczesnych władz sportowych o przydział istniejącego lub budującego się stadionu. W wyniku usilnych starań Henryka Cieśliczki, Edwarda Bliskiego i Jerzego Dyjasa przydzielono klubowi do wykorzystania obiekt sportowy przy ul. Okopowej, którym administrowała Warszawianka. Jednak, w bardzo krótkim czasie, boisko zostało zlikwidowane i znowu Klub został bez własnego stadionu. Wielu zniechęconych zawodników, przeniosło się wówczas do innych klubów, które dysponowały obiektami sportowymi.

Działacze DRUKARZA nie zaprzestali walki o własny obiekt, który pozwoliłby na prowadzenie właściwej działalności. Marzenia zostały urzeczywistnione ostatecznie w 1965 roku, kiedy przekazano nam w administrowanie obiekt sportowy w Parku Skaryszewskim, w którym rezydujemy do dnia dzisiejszego. W skład ówczesnego Zarządu Klubu wchodzili: Bolesław Krawczykowski – prezes, Jerzy Dyjas – wiceprezes ds. organizacyjnych, Sławomir Łukomski – wiceprezes ds. sportowych, Jan Andrzejewski – sekretarz, Adam Chmielewski – skarbnik i członkowie zarządu: Marian Głowacki i Zdzisław Sobiesiak. Zarząd powołał dwie nowe sekcje: łuczniczą i kajakową.

Dla DRUKARZA nastąpił okres rozkwitu. Klub został objęty opieką przez Zjednoczenie Przemyski Poligraficznego, które nie szczędziło środków finansowych na prowadzenie działalności sportowej. Potrzeby były duże, bowiem w klubie funkcjonowało 13 sekcji, które zrzeszały około 500 zawodników oraz 15 pracowników etatowych.

W latach 1979–1989 DRUKARZ był członkiem Zrzeszenia Sportowego Spółdzielczości Pracy START. Jednak szczęście nie trwało wiecznie. Po latach tłustych nadeszły chude. Nad klubem zaczęły gromadzić się chmury, środków finansowych było coraz mniej. Z DRUKARZA zaczęli odchodzić ludzie, którzy wcześniej tworzyli charakter Klubu. W 1991 roku zaprzestano dotować kluby sportowe. Brakowało pieniędzy na prowadzenie działalności sportowej i utrzymanie obiektu. W tym niezwykle trudnym dla Klubu okresie stanowisko dyrektora objął Janusz Białousz, który swą przygodę z DRUKARZEM rozpoczynał w 1973 roku, pełniąc początkowo funkcję głównego księgowego. To dzięki jego zdolnościom organizacyjnym i niezwykłemu uporowi w walce o przetrwanie, Klub funkcjonuje do dnia dzisiejszego. Niestety, PREZES BIAŁOUSZ zmarł po ciężkiej chorobie w 2000 roku.

Obecnie w DRUKARZU funkcjonują trzy sekcje: łucznicza, kajakowa i piłki nożnej młodzieżowej, do których uczęszcza około 300 dzieci i młodzieży.

Sekcja łucznicza jest najmłodszą sekcją, która przysporzyła jednak klubowi i sportowi polskiemu wiele satysfakcji. Z jej szeregów wywodzą się Irena Szydłowska, która zdobyła srebrny medal na Igrzyskach Olimpijskich w Monachium (1972 rok), Grażyna Pękalska – była rekordzistka świata – oraz Michał Szymczak – były wielokrotny rekordzista Polski. Ich śladem idzie młode pokolenie, na czele z Iwoną Marcinkiewicz, brązową medalistką olimpijską z Atlanty (1996 rok), pięciokrotną medalistką Mistrzostw Europy, rekordzistką Polski i Europy, trzykrotną olimpijką, Martą Prus i Agnieszką Białousz - wielokrotnymi Mistrzyniami Polski w kategoriach od juniorki młodszej do seniorki, Małgorzatą Górzyńską – Mistrzynią Europy Kadetek z 1999 roku, Karolem Orzechowskim – Zespołowym Mistrzem Europy Kadetów (2000), Maciejem Huszczem – brązowym medalistą Akademickich Mistrzostw Świata (2008), czy też siostrami Katarzyną i Jagodą Płażewskimi – multimedalistkami Mistrzostw Polski w różnych kategoriach. Zespół kobiet od dwóch lat zdobywa tytuły Zespołowego Mistrza Polski seniorów, tak na torach otwartych, jak i na hali. Sekcja na przestrzeni 40 lat działalności zdobyła blisko 100 medali Mistrzostw Polski.

Sekcja piłki nożnej jest dla odmiany najstarszą w Klubie. Jej członkowie byli założycielami DRUKARZA. Aktualnie klub prowadzi szkolenie młodzieży z terenu Warszawy we wszystkich kategoriach wiekowych, a juniorzy młodsi i starsi grają w najwyższej klasie rozgrywkowej dla swojego rocznika. Jest to łącznie 9 zespołów, w których gra 250 chłopców. Mamy także ligę oldbojów oraz zespół seniorów w A klasie, który występuje pod patronatem Pogoni Konstancin. Na przestrzeni ostatnich lat wychowankowie klubu zasilali szeregi drużyn I, II i III ligi. Młodzież naszego klubu jest powoływana do kadry młodzieżowej Warszawy, województwa mazowieckiego, reprezentacji Polski. Dwaj wychowankowie: Marcin i Michał Żewłakowowie grali w kadrze narodowej, a Marek Jakubczak i Dariusz Dźwigała występują w I lidze. Wielu zawodników, m.in. Dariusz Budziak i Artur Działak, pozostało wiernych Drukarzowi, odrzucając oferty innych klubów.

Obiekt „DRUKARZa” od wielu lat ulega stałej dewastacji z powodu braku środków finansowych nie tylko na jego renowację, ale również na prowadzenie bieżącej działalności. Jednak, pomimo tak ekstremalnie trudnych warunków finansowych, Klub żyje dzięki heroicznym wysiłkom kadry, zawodników i grupy entuzjastów, a trenerzy za głodowe wynagrodzenie, a często bezpłatnie, prowadzą zajęcia dla 300 chłopców i dziewcząt!

Skromne kwoty, jakie Klub otrzymuje od władz miasta i władz sportowych są przeznaczone wyłącznie na konkretne cele, jak organizacja imprez sportowych, zakup sprzętu sportowego itp., ale i za tę pomoc serdecznie dziękujemy wierząc, że będzie ona zwiększała się z upływem czasu. Dzięki otrzymanym środkom możemy organizować cykliczny Memoriał Ireny Szydłowskiej, Turniej im. K. Deyny oraz rozgrywki w piłce nożnej.

Dziękujemy panu Markowi Dzięciołowi za ciekawe informacje dotyczące sekcji zapaśniczej
 

Poniżej przedstawiono opracowanie powstałe na bazie fragmentów książki Roberta Gawłowskiego pt. "Encyklopedia klubów sportowych Warszawy i jej najbliższych okolic w latach 1918–39", wydanej przez Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego w 2007 r.

Robotniczy Klub Sportowy „Drukarz” powstał z inicjatywy Związku Zawodowego Drukarzy, [...] który sympatyzował z PPS, więc nie dziwi aktywność «Drukarza» w robotniczych turniejach Z[wiązku]R[obotniczych]S[stowarzyszeń]S[sportowych].

W klubie działały następujące sekcje: piłki nożnej, lekkoatletyki, ping-ponga, pływacka, gier sportowych, kolarska i bokserska. Ta ostatnia po okresie zaledwie kilkunastu miesięcy zawiesiła swoją działalność (1929), ale w 1939 czyniono przygotowania, by ją reaktywować. W latach 1934–1936 klub przeżywał wyraźny kryzys. Działała tylko sekcja piłki nożnej, a najlepsi piłkarze chcieli przejść do innych drużyn. «Drukarz» poradził sobie z tym problemem i wkrótce reaktywował kilka sekcji. W szczytowym okresie rozwoju liczył ponad 150 członków (1938/39)

W okresie międzywojennymi bawami klubowymi były granat i biel. Siedziba klubu mieściła się przy ul. Nowy Świat 38. Klub nie posadał własnego boiska, najczęściej występując na stadionie «Orła». Korzystał z lokalów ZZ Drukarzy, gdzie miał swoją, otwartą w 1937, świetlicę.

Od początku istnienia klubu jego trzon stanowiła sekcja piłki nożnej. Od 1928 r. klub należał do WOZPN i już w 1929 [piłkarze] awansowali do B-klasy. Swój największy sukces [piłkarze] odnieśli w 1932 awansując do A-klasy. [...] Na wyróżnienie zasługuje Roman Zasłonka, reprezentant kadry robotniczej kraju, oraz Wacław Kuczyński, który rozegrał w «Drukarzu» ponad 200 spotkań.

Lekkoatletyka – była jedną z pierwszych sekcji w klubie. Do WOZLA zgłosiła swój akces dopiero pod koniec lat trzydziestych. Większych sukcesów lekkoatleci «Drukarza» nie osiągnęli.

Sekcja gier sportowych zrzeszała ok. 50 zawodników (w tym 20 kobiet). Podstawę stanowiła drużyna piłki ręcznej, założona w 1936. W sekcji działały też drużyny męskiej i żeńskiej siatkówki i koszykówki [...]. Sekcja szczyciła się zdobyciem w 1938 mistrzostwa R[obotnicze]M[istrzostwa]W[arszawy] (siatkówka mężczyzn).

Kolarstwo – dyscyplinę tę uprawiano w «Drukarzu» już w 1928, jednakże sekcja rozwijała się powoli, borykając się z problemami finansowymi. Zgłosozna do PZTKol. ok. 1930, została z niego wykreślona «za niepłacenie składek». W 1937 sekcję reaktywowano. [...] Sekcja liczyła ok. 20 członków.

W klubie od 1931 działali też tenisiści stołowi i pływacy. [...] Obie sekcje prowadziły działalność rekreacyjną na potrzeby środowiska drukarzy, choć pływacy byli zrzeszeni w WOZPł i brali udział (bez powodzenia) w zawodach ogólnowarszawskich.